Ι. Ν. ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
- Τα συναισθήματα ανάμεικτα.
- Με ικανοποίηση είδαμε ότι οι γιαγιάδες ζουν σε ένα καλό και
- νοικοκυρεμένο περιβάλλον, οι γιατροί και οι νοσηλευτές στo ύψος
- των περιστάσεων (πολλοί ασθενείς, λίγο προσωπικό), να κάνουν
- ότι είναι δυνατόν για την καλύτερη εξυπηρέτηση των ηλικιωμένων.
- Έκπληξη και το καφεδάκι που μας κέρασε ο ιερέας του
- γηροκομείου π. Νικόλαος Αναστασιάδης στο Αρχονταρίκι.
- Την Παρασκευή 26 Ιανουαρίου, το πρωί, ήταν η μέρα
- που επισκεφθήκαμε το ίδρυμα «Αγ. Παντελεήμων» με τον πατέρα Νικόλαο Μοναστηρίδη και τις κυρίες της ομάδας.
Με λύπη παρατηρήσαμε τα μάτια τους...είχαν εγκατάλειψη...γυναίκες που πάλεψαν, αγωνίστηκαν, ανάστησαν παιδιά, δούλεψαν και κουράστηκαν, τώρα στην δύση της ζωής βιώνουν μοναξιά και ερημιά.
Δεν αρκεί μόνο το φαγητό και η περίθαλψη. Ο ανήμπορος ηλικιωμένος θέλει το ζεστό σπίτι του, τα παιδιά και τους συγγενείς του, την θαλπωρή της οικογένειάς του και όχι το κρύο δωμάτιο ενός γηροκομείου...
Η επιστροφή μας είχε μια περίεργη λύπη, η ζεστή μας εσάρπα ζέστανε τους ώμους τους, οι καρδιές τους;
Η χαρά μας κόπηκε στα δύο. Είμασταν αδύναμοι να δώσουμε αυτό που ζητούσαν τα κουρασμένα και "άδεια" μάτια τους.
Δεν αρκεί μόνο το φαγητό και η περίθαλψη. Ο ανήμπορος ηλικιωμένος θέλει το ζεστό σπίτι του, τα παιδιά και τους συγγενείς του, την θαλπωρή της οικογένειάς του και όχι το κρύο δωμάτιο ενός γηροκομείου...
Η επιστροφή μας είχε μια περίεργη λύπη, η ζεστή μας εσάρπα ζέστανε τους ώμους τους, οι καρδιές τους;
Η χαρά μας κόπηκε στα δύο. Είμασταν αδύναμοι να δώσουμε αυτό που ζητούσαν τα κουρασμένα και "άδεια" μάτια τους.











