Θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη τη Ρωσία της Επανάστασης, των Εθνικών Απελευθερωτικών Μετώπων, του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και της Αντιφασιστικής Νίκης, των Επαναστατικών Κινημάτων, το ‘δώρο’ της Ρόδου στην Ελλάδα το 1947, της ησυχίας στα βόρεια σύνορα το 1945-1990, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων τα ίδια χρόνια.
Δεν ξεχνάμε όμως και τη ρωσική συνθήκη υποταγής στη Γερμανία το 1917, την αναγνώριση, τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό της φασιστικής κυβέρνησης του Κεμάλ Πασά το 1921, το σύμφωνο μη
επίθεσης-ουδετερότητας με τη Γερμανία το 1939, τη ρήξη με το Πεκίνο, το ‘άδειασμα’ της Κούβας το 1962 και την εγκατάλειψή της το 1992, τη συνενοχή της Ρωσίας στη διάλυση της ‘Μεγάλης’ και της ‘Μικρής’ Γιουγκοσλαβίας, την αναγνώριση της ΠΓΔΜ σαν «Μακεδονία», τη συνέργια της στην παράδοση του Οτσαλάν όταν του αρνήθηκε πολιτικό άσυλο και όταν αποκήρυξε το ΡΚΚ το 2002 ενώ ακύρωσε και την πώληση πυραύλων S-300 στους Ελληνοκύπριους επειδή το αξίωσε από τη Μόσχα η Άγκυρα, ούτε ξεχνάμε την εγκατάλειψη του Καντάφι και της Λιβύης το 2011.
Όποτε η Ρωσία στριμώχνεται από τη Δύση καταφεύγει σε ελιγμούς τακτικισμού εναγκαλίζοντας τους αιώνιους εχθρούς της Τούρκους και Γερμανούς, για να κερδίσει χρόνο. Στην πραγματικότητα παίζει στο παιχνίδι της Δύσης.
[Φωτο. Ο Στάλιν ανάμεσα στον Γερμανό ναζί Ρίμπεντροπ και στον Μολότοφ με το μουστάκι]
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ, 13/08/2016
