«Εξάλλου, υπάρχει και μια άλλη πλευρά της φαντασίας που μας διαφεύγει στη συνηθισμένη κατανόηση. Είναι γεγονός ότι φανταζόμαστε ανύπαρκτα πράγματα – ανύπαρκτες ικανότητες, για παράδειγμα. Αποδίδουμε στον εαυτό μας δυνάμεις που δεν έχουμε. Φανταζόμαστε τον εαυτό μας ότι είναι αυτενσυνείδητος αν και αυτό δεν συμβαίνει. Οι δυνάμεις και η συνειδητότητα του εαυτού που έχουμε είναι μόνο κατά φαντασίαν. Φανταζόμαστε τον εαυτό μας πως είναι ένας, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούμαστε από πολλά διαφορετικά «εγώ». Υπάρχουν πολλά τέτοια πράγματα που φανταζόμαστε για τον εαυτό μας και τους άλλους. Για παράδειγμα, φανταζόμαστε ότι
μπορούμε να «πραττουμε», ότι έχουμε επιλογή. Δεν έχουμε επιλογή, δεν μπορούμε να «πράττουμε», τα πράγματα απλώς συμβαίνουν σε μας.
Έτσι λοιπόν τον φανταζόμαστε στον εαυτό μας, στην πραγματικότητα. Δεν είμαστε αυτό που φανταζόμαστε πως είναι ο εαυτός μας.»
(…)
«Για μένα προσωπικά, στην αρχή, η πιο ενδιαφέρουσα ιδέα ήταν η ιδέα της ανάμνησης του εαυτού. Απλώς δεν μπορούσα να καταλάβω πως διέφυγε από τους ανθρώπους κάτι τέτοιο. Όλη η ευρωπαϊκή φιλοσοφία και ψυχολογία απλώς δεν το συνέλαβε το σημείο αυτό. Υπάρχουν ίχνη σε παλιότερες διδασκαλίες, αλλά είναι τόσο καλά μεταμφιεσμένα και τοποθετημένα ανάμεσα σε λιγότερο σημαντικά θέματα ώστε δεν μπορούμε να δούμε τη σπουδαιότητα της ιδέας.
Όταν προσπαθούμε να τα θυμόμαστε όλα αυτά και να παρατηρούμε τον εαυτό μας, φτάνουμε στο πολύ συγκεκριμένο συμπέρασμα, ότι στην κατάσταση συνειδητότητας που βρισκόμαστε, με όλη αυτή την ταύτιση, το γεγονός ότι νοιαζόμαστε, τα αρνητικά συναισθήματα και την απουσία ανάμνησης του εαυτού, βρισκόμαστε σε πραγματικό ύπνο. Απλώς φανταζόμαστε ότι είμαστε ξυπνητοί. Όταν λοιπόν προσπαθούμε να θυμόμαστε τον εαυτό μας, η σημασία είναι μόνο μια: προσπαθούμε να ξυπνήσουμε. Και πράγματι ξυπνάμε για ένα δευτερόλεπτο αλλά μετά ξαναπέφτουμε σε ύπνο. Σ’αυτή την κατάσταση είμαστε. Στην πραγματικότητα λοιπόν κοιμόμαστε. Μπορούμε να ξυπνήσουμε μόνο αν διορθώσουμε πολλά πράγματα στη μηχανή κι αν εργαστούμε με μεγάλη επιμονή πάνω στην ιδέα της αφύπνισης και για μεγάλο χρονικό διάστημα.»
(…)
«Η ομάδα που συνάντησα στη Μόσχα χρησιμοποιούσε ανατολίτικες μεταφορές και παραβολές και μια απ’αυτές που τους άρεσε να λένε ήταν για μια φυλακή – ότι ο άνθρωπος είναι φυλακισμένος. Τι θα μπορούσε λοιπόν να επιθυμήσει, τι θα μπορούσε να λαχταρήσει; Αν είναι λίγο – πολύ λογικός άνθρωπος, μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να λαχταρήσει: να δραπετεύσει. Αλλά πριν ακόμη διατυπώσει την επιθυμία του, ότι θέλει να δραπετεύσει, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται στη φυλακή. Αν δεν αντιληφθεί ότι βρίσκεται στη φυλακή, δεν μπορεί να δραπετεύσει.»
Αποσπάσματα : Peter Ouspensky - Ο τέταρτος δρόμος
laeta
