Ένας εμπνευσμένος ευρωπαίος ηγέτης το 1940, είχε πει :'Στο εξής πρέπει να λέμε όχι ότι οι Έλληνες πολεμούν σας ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες'. Η φράση αυτή επιβεβαιώνεται και μετά από 73 χρόνια , όπου ο πόλεμος για την καθημερινή επιβίωση μας γίνεται ολοένα και ποιο σκληρός. Η πρωτόγνωρη οικονομική και αξιών κρίση πουβιώνουμε εν καιρώ ειρήνης φαίνεται να αποτελεί και το εφαλτήριο για μια σειρά αντιδράσεων σχετική με την ταυτότητα και ιστορία μας.
Πολλά κείμενα έχουν γραφτεί για το ποιος φταίει, σίγουρα δεν είναι μόνο οι διεθνείς παράγοντες που τόσο εύκολα καταδικάζουμε όλοι , είναι και ο καθένας από εμάς, αλλά κυρίως, όλοι όσοι μας οδήγησαν τις τελευταίες δεκαετίες σε ένα μοντέλο ζωής όπου κυριαρχούσαν τα εξής χαρακτηριστικά: αδιαφορία προς το πρέπον, λιγότερη προσπάθεια , γρήγορος και εύκολος πλουτισμό , αναξιοκρατία και ατιμωρησία.
Ξεχνώντας τη περίπτωση των Συβαριτών, όπου από την πολλή καλοπέραση γίνανε στο τέλος δούλοι, ζούσαμε επί δεκαετίες κάπου ανάμεσα «στο καλά να περνάμε» και στο γνωστό «ωχ αδερφέ». Η οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί , η ανθρωπιστική όμως; Τώρα ,περισσότερο από ποτέ , η επιστροφή στις αξίες του Δικαίου( οι αρχές του Δίκαιου Αριστείδη), του πρέποντος(ο Λεωνίδας και οι 300),της προσφοράς στην πατρίδα( Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Μπουμπουλίνα και τόσοι άλλοι) , αλλά κυρίως η αγάπη για τον συνάνθρωπο μας και για το Χριστό μας , είναι αυτή που θα δείξει το δρόμο.
Ο σεβασμός στην ιστορία μας είναι αυτό που θα διασφαλίσει την μακροπρόθεσμη πορεία μας ως έθνος. Γεγονότα όπως, η μικρασιατική καταστροφή και η σφαγή περίπου 300.000 Ποντίων , μόνο διδάγματα μπορούν να προσφέρουν ενώ η παραποίηση τους αποτελεί μείζον σημείο για την μετέπειτα Εθνική μας πορεία. Το συναίσθημα του θυμού κυριαρχεί σε όλους εμάς , προς αυτούς που αναφέρονται στα «περί συνωστισμού» και διδάσκουν σε ελληνικά πανεπιστήμια. Ένα απέραντο ερωτηματικό για τους «μορφωμένους» που πρέπει να διαμορφώσουν συνειδήσεις διδάσκοντας ανακρίβειες στις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων.
ΔΩΡΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΟΥ .
