Ανοίγουμε μία τρύπα στον τοίχο και τοποθετούμε ένα αβγό, ωμό. Ύστερα κλείνουμε την τρύπα, στοκάρουμε και βάφουμε τον τοίχο, έτσι ώστε να μη φαίνεται πουθενά η τρύπα.
Λίγο καιρό μετά θα αρχίσει το δωμάτιο να μυρίζει από το σάπιο αβγό. Το οποίο θα σαπίσει μέσα στον τοίχο και μυρωδιά του θα απλωθεί σε όλο το δωμάτιο. Μέχρι που μήνες αργότερα όλο το
σπίτι θα έχει την ίδια αφόρητη μυρωδιά παντού, σε κάθε χώρο.
Αν εμείς θυμόμαστε που είναι το αβγό και ότι από το αβγό ξεκίνησε αυτή η αφόρητη μυρωδιά, τότε θα ανοίξουμε πάλι τον τοίχο και θα φέρουμε την ισορροπία στο σπίτι μας με το βάψιμο κλπ.
Τι γίνεται όμως αν δεν μπορούμε να θυμηθούμε που είναι το αβγό?
Το αβγό είναι μία μας θλίψη, μία μεγάλη μας στεναχώρια.
Η τρύπα στο στον τοίχο είναι η καρδιά μας. Όταν θεωρούμε ότι κλείνουμε την τρύπα, στοκάρουμε και βάφουμε από πάνω, είναι όταν κάνουμε ότι αυτή η θλίψη πέρασε και κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να μη της δίνουμε σημασία. Κάνουμε δηλαδή ότι δεν υπάρχει.
Τη συνέχεια θεωρώ ότι την έχετε καταλάβει. Όλο το σπίτι, δηλαδή όλο μας το έσω γεμίζει από τη μυρωδιά της θλίψης και απλώνεται σε όλο το σώμα. Αρχίζουν δηλαδή τα προβλήματα υγείας, μέχρι που θα φτάσουν στο σημείο να μας κάνουν να «γονατίσουμε».
Αν θυμάμαι που είναι το αβγό- θλίψη τότε μπορώ να ασχοληθώ με εκείνο το σημείο και να βγάλω έξω τη θλίψη- αβγό. Με φροντίδα να επουλώσω τις πληγές και να ζητήσω συγνώμη από τον εαυτό μου που του φύτεψα κάτι ζωντανό μέσα του και το άφησα να νεκρώσει και να πεθάνει.
Γιατί η θλίψη είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όπως και η χαρά. Γενικά τα έντονα συναισθήματα είναι αλήθειες, ζωντανές – υπαρκτές. Δεν είναι φαντάσματα, ούτε έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ότι δεν υπάρχουν για να μη χαλάσουμε είτε την εικόνα μας, είτε τη διάθεση των άλλων. Είναι η αλήθεια μας που τη θάβουμε ζωντανή μέσα σε μία τρύπα που ανοίγουμε στην καρδιά μας, ευελπιστώντας ότι θα ξεχάσουμε ή ότι τα καταφέραμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας σαν να μην τρέχει τίποτε. Όμως αυτός ο ζωντανός οργανισμός- θλίψη- αβγό κάποια στιγμή θα σαπίσει και θα αρχίσει να δημιουργεί αυτή τη δυσάρεστη οσμή.
Τη θλίψη λοιπόν δεν μπορούμε να τη θάβουμε στον τοίχο, αλλά καλό είναι να βρίσκουμε τρόπους, καθοδήγηση, εκτόνωσης και ισορροπίας της. Όταν έχουμε μία θλίψη ο μόνος που μπορεί να μας οδηγήσει είναι η καρδιά μας. Μείνετε λίγο με την καρδιά σας και ρωτήστε τη.
Τι νιώθεις ? Με υπομονή και επιμονή θα πάρει το θάρρος να σας πει. Δεν είναι απαραίτητο ανάλογα με τη θλίψη, να θέσουμε τους εαυτούς μας σε ένα ανελέητο κυνηγητό με το χρόνο, τα στάνταρ και τα πρέπει ως προς το χρόνο θεραπείας της. Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί αν έρθει στη θέση μας όσο και να το θέλει, όσο και να το προσπαθήσει. Άλλωστε το ζητούμενο δεν είναι ποιος και αν θα έρθει σε θέση μας, αλλά εμείς να αποδεχτούμε αυτό που μας συμβαίνει, που ίσως να είναι μία πρώτη και τελευταία φορά που μας συμβαίνει το συμβάν που μας οδήγησε σε αυτή τη θλίψη, όπως είναι η απώλεια ενός γονέα. Άρα αφού είναι ένα μοναδικό συμβάν στη ζωή μας θα το αντιμετωπίσουμε όπως του αρμόζει σύμφωνα με τα δικά μας νιώθω ως οδηγό.
Σώφρον είναι κάθε μας θλίψη να της επιτρέπουμε να βγει, να εκδηλωθεί για να περάσει. Ο χρόνος που χρειάζεται να ιαθεί μία θλίψη είναι στο χρόνο του κάθε ανθρώπου που βιώνει τη θλίψη ανάλογα με τα βιώματα που είχε σε όλη του τη ζωή. Άρα σωστό και λάθος ως προς τη θλίψη δεν υπάρχει, παρά μόνο νιώθω.
Δωροθέα
