Η κυβέρνηση της αριστεράς δεν θα γίνει παρένθεση

«Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ»

                                                                                                              Του Γρηγόρη Εδιρνέλη*

Η εκλογική αναμέτρηση της 20^ης του Σεπτέμβρη θα κρίνει εν πολλοίς την πορεία του λαού μας στο άμεσο και απώτερο μέλλον αλλά και θα διαμορφώσει στο μέγιστο βαθμό τις συνθήκες ζωής των επόμενων γενεών.

Βασικοί κονταρομάχοι της ερχόμενης Κυριακής, από τη μια η δεξιά νεοφιλελεύθερη ιδεολογική αντίληψη και πρακτική που δεν πιστεύει καθόλου στο κράτος και από την άλλη μια  αριστερή πολιτική που να ασκείται σε όφελος των υποτελών τάξεων.

Ο νεοφιλελευθερισμός, πού εκφράζεται κύρια (και όχι μόνο) από την Νέα Δημοκρατία επιδιώκει την ελαχιστοποίηση της παρουσίας του κράτους στην οικονομία και εν γένει την κοινωνία. Στόχος της είναι να περιοριστεί το μέγεθος και η εξουσία που ασκεί το κράτος σε κάθε ζήτημα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. «Μικρότερο κράτος, καλύτερο κράτος», είναι το μότο των νεοφιλελεύθερων. Με λίγα λόγια, αποθεώνουν την απόλυτη οικονομική ελευθερία, την αγορά και την

ιδιωτική πρωτοβουλία, ενώ καταδικάζουν στην πυρά κάθε συμμετοχή του κράτους στην οικονομική ζωή ως σπάταλη και αναποτελεσματική. Σύμφωνα με τους νεοφιλελεύθερους, οποιαδήποτε αναδιανεμητική παρέμβαση δεν περιορίζει μόνο την ελευθερία αλλά και την αποτελεσματικότητα του συστήματος. Κάθε κρατική αναδιανεμητική παρέμβαση ονομάζεται κλοπή και κάθε μορφή φορολογίας του κεφαλαίου θεωρείται επίσης ως κλοπή. Οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν ότι το κράτος πρέπει να περιορίσει την παρουσία του ακόμα και σε τομείς όπως η εθνική άμυνα και ασφάλεια, με ανάθεση των σχετικών υπηρεσιών σε ιδιώτες. Η έννοια του κοινωνικού κράτους, τους είναι άγνωστη ενώ στην οικονομία είναι υπέρ της απορρύθμισης των αγορών, δηλαδή οι αγορές να μην ελέγχονται και εποπτεύονται από κρατικούς θεσμούς, αλλά να αυτορυθμίζονται μέσα από το μηχανισμό της αγοράς. Αυτά τα ολίγα περί νεοφιλελευθερισμού.

Από την άλλη η αριστερά (όπως εκφράζεται μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ) χωρίς τις δικές της ιδεοληψίες, ενάντια στην αδικία της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης πολιτικής δίνει ένα όραμα που έχει επίκεντρο τον άνθρωπο. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Πρίμο Λέβι: «το φασισμό δεν μπορείς να τον διανοηθείς χωρίς το Άουσβιτς, αλλά το σοσιαλισμό χωρίς τα γκούλαγκ μπορείς». Καθημερινά η αριστερά απαιτεί και παλεύει, χάνοντας και κερδίζοντας μάχες, για να οδεύσει ο λαός σε ένα πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης με επίκεντρο τον άνθρωπο, με επίκεντρο τα δικαιώματά του στην εργασία, στην παιδεία, στην υγεία, στην σύνταξη. Αγωνίζεται για μια ανάπτυξη βιώσιμη που να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κοινωνική ευημερία τόσο στο παρόν όσο και για τις επόμενες γενιές. Από την άλλη, η αριστερά λογοδοτεί μόνον στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία απ’ όπου και προέρχεται. Στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα, στους φτωχούς, στους άνεργους και στους αδικημένους.

Αναπόφευκτα λοιπόν προβάλλει εμπρός μας ξεκάθαρο το πραγματικό δίλημμα των εκλογών της 20^ης του Σεπτέμβρη: Τι θέλουμε, μια προοδευτική ή μια συντηρητική κυβέρνηση; Ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει την προσεχή Κυριακή αν θα γίνει πράξη ο σχεδιασμός της αριστερής παρένθεσης.

 Έχει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιπαλέψει μόνο τη νεοφιλελεύθερη  συντηρητική πολιτική που εκφράζεται σήμερα από τα κόμματα της αποδεδειγμένης διαπλοκής;

Ιστορικά, αυτή η χώρα κυβερνήθηκε δεκαετίες από τη δεξιά, το παλάτι, τις χούντες τοποθετώντας πάντα το φάντασμα του κομμουνισμού ως το σκιάχτρο που θα κατέστρεφε το τρίπτυχο «ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» Όπου το κομμουνισμός σήμαινε και «κοινομουνισμός», δηλαδή οι αριστεροί «μας παίρνουν τις γυναίκες, τα σπίτια, τα παιδιά». Αυτή η «ιδεολογική» υπεροχή της δεξιάς, τα τελευταία 100 χρόνια, ανάγκασε πολλούς αριστερούς να γίνουν φανατικοί της «επαναστατικής γυμναστικής», όπου στην καθημερινή ζωή έβλεπαν τους παράδεισους της ισότητας να αργούν πολύ να γίνουν πραγματικότητα. Και τελικά να αποσύρονται, σαν μοναχοί, οχυρωμένοι στο όμορφο ιδεολογικό κάστρο της γνήσιας ιδεολογίας, όπου ότι δεν έμοιαζε με επίγειο παράδεισο αριστερής έμπνευσης ονομαζόταν προδοσία, δοσιλογισμός και υποταγή.

Έτσι, οι «καθαροί» και «επαναστάτες» αριστεροί, που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, αποφάσισαν να κάνουν αυτό που οι δεξιοί της Ευρώπης και οι ημέτεροι εδώ, ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν από μόνοι τους.

Ξεχνώντας ότι αυτή η αριστερή κυβέρνηση ήταν η μόνη στην Ευρώπη που σήκωσε το βάρος μίας αλήθειας. Της αλήθειας σύμφωνα με την οποία τη λιτότητα σε όλη την Ευρώπη, δεν την πληρώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Οι πλούσιοι γίνονται ακόμα πιο πλούσιοι, αντίθετα με τους φτωχούς που γίνονται ακόμα φτωχότεροι.
Αυτήν την αλήθεια της αριστεράς την άκουσαν σε όλο τον κόσμο. Τους ενόχλησε. Την πολέμησαν. Την συκοφάντησαν.

Και βέβαια, από την άποψη του πολιτικού συμφέροντος του μεγάλου κεφαλαίου δικαιολογημένα και λογικά. Ποιος λογικός πλούσιος θα έδινε σήμερα τον πλούτο του σε μία κοινωνία όπου η ανισότητα είναι προνόμιο ευφυΐας, καλής αγωγής και επιτυχίας; Όπου το ατομικό εξυμνείται με θεϊκές διαστάσεις ενώ το συλλογικό ταπεινώνεται ως φτωχό, αποτυχημένο και ανόητο; Αυτή είναι η διαλεκτική αλήθεια της δεξιάς (ανερυθρίαστης) ιδεολογίας. Αυτής που ανέκαθεν είχε μία τάση να εξυμνεί την ατομική διάκριση ως την απόλυτη αξία, ακόμα κι όταν αυτό γινόταν απροκάλυπτα και απροσχημάτιστα σε βάρος του κοινού καλού.
Το πρόβλημα, όμως, σήμερα είναι ότι έχουν βαλθεί να πατάξουν αυτή τη μικρή σε διάρκεια αριστερή προσπάθεια, για τη δικαίωση, έστω κάποιων κουτσουρεμένων ονείρων ενός ταπεινωμένου λαού, που τον βρίζουν για ζητιάνο της Ευρώπης.

Κι αυτό συνέβη με μπαστούνι τις προσπάθειες ΟΛΩΝ (μηδενός εξαιρουμένου) των «καθαρών», των «αψεγάδιαστων» αριστερών και όχι με τις λογικές προσπάθειες της δεξιάς. Μιας δεξιάς που σοκαρισμένη από την μεγάλη λαϊκή αποδοχή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, παρακολουθούσε σαστισμένη και αμήχανη την πολιτική ζωή του τόπου. Ψηφίζοντας, με βαριά καρδιά ακόμα και αυτούς που σιχαίνεται.
Ευτυχώς, όμως, για αυτούς βρέθηκαν οι γνήσιοι «επαναστάτες», οι κάτοχοι της «απόλυτης αλήθειας» της αριστεράς που καθάρισαν το τοπίο, για έναν συμβιβασμένο αριστερό που έκανε αναγκαστική προσγείωση για να σώσει το αεροπλάνο και τους αθώους επιβάτες του.

Αυτοί οι αριστεροί που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για ζητήματα ιδεών, λες και οι ιδέες για τα πράγματα γεννιούνται από ένα ανώτερο ευφυές ον, και όχι από ανθρώπους.
Ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνοτο είπε καθαρά: «Δεν υπάρχουν ιδέες για τις ιδέες, αλλά άνθρωποι με τις ιδέες τους». Και τους ανθρώπους με ανθρώπινες ιδέες που θα προσπαθήσουν να δώσουν φωνή σε αυτούς που σήμερα δεν έχουν, τους έχει αυτή η ψαλιδισμένη αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή που προσπάθησε, έπεσε, αλλά ξανασηκώθηκε με αυτό το σισύφειο έργο που της φόρτωσε ο λαός. Να βγάλει λίγες από τις πέτρες που βαραίνουν τους ώμους των φτωχών και ταπεινωμένων για να παίρνουν και τα όνειρα εκδίκηση απέναντι στους εφιάλτες, που σχεδόν πάντα δικαιώνουν το «δίκαιο» του ισχυρού.
Τελικά είχε δίκιο αυτός ο παλιός κομουνιστής που είπε: «δύο πράγματα να φοβάσαι τους «καθαρούς» αριστερούς «επαναστάτες» και τις παλιές πόρνες που γίνονται ενάρετες...»

*Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΕΔΙΡΝΕΛΗΣ είναι δικηγόρος καιμέλος της Συντονιστικής Γραμματείας της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Ωραιοκάστρου.